Metode združivanja (aditivna i metoda zamjenjujućih serija) i prinos biomase kukuruza i soje.

Abstract

Združivanje usjeva u ratarstvu je sve prisutniji sistem biljne proizvodnje koji doprinosi očuvanju najvažnijeg resursa u poljoprivredi-zemljišta. Ovakvim načinom uzgoja se u značajnoj mjeri povećava prinos dvaju ili više usjeva. Prednosti ovog sistema uzgoja najviše zavise od primjenjene metode združivanja, izbora usjeva koji će se združivati i njihovog prostornog rasporeda. Ciljevi ovog rada su upravo bili ispitati uticaj različitih metoda združivanja pri različitim prostornim rasporedima na prinos biomase kukuruza i soje. Ispitivanja su obavljena tokom 1998. i 1999. (aditivni) i 2002 i 2003. godine (zamjenjujuće serije), na ″Radmilovcu″ - oglednom polju Poljoprivrednog fakulteta u Zemunu. U prvoj metodi združivan je kukuruz (Zea mays L.) hibrid ZP SC 677 i soja (Glycine hispida L.) iz II grupe zrenja (sorta Kador), dok smo za metodu zamjenjujućih serija odabrali dva eksperimentalna dvoklipa hibrida iz FAO grupe 400 (EPH6) i FAO 600 (EPH4) i sortu soje iz O grupe zrenja (ZPS-015), Instituta za kukuruz, Zemun Polje. Rezultati statističke analize su pokazali da je u obje metode združivanja, prinos u združenim usjevima bio na nivou prinosa čistih usjeva. Od ispitivanih varijanata prostornog rasporeda (u istom redu, u naizmjeničnim redovima i u trakama), ovdje je posebno istaknuto združivanje u naizmjeničnim redovima u kome je kompeticija najmanja.